ورزش حرفه ای و استعداد یابی از سنین پائین

 ورزش مرتب تاثیری شگرف در بالا بردن روحیه و افزایش امید به زندگی در جوامع امروزی دارد. این امر به دلیل اهمیتی که دارد ، دولتمردان و مسئولین ذیربط را مجبور به برنامه ریزی و تخصیص بودجه های کلان به این امر نموده است.  

در کشور عزیزمان ایران تنها چیزی که اهمیت ندارد ، ورزش و سلامتی اقشار مختلف جامعه به خصوص اقشار کم درآمد است. بنده زحمات کشیده شده توسط مسئولین محدود و انگشت شمار را نادیده نمی گیرم و به تلاش های آنها احترام می گذارم.

اما در کل ، بودجه و طرح هایی که به امر ورزش چه در بخش قهرمانی و چه در بخش همگانی اختصاص پیدا می کند بسیار کم و محدود است.

اگر به فکر سلامتی کارکنان ، سالمندان ، بانوان و اقشار مختلف نیستیم ، حداقل به فکر کودکان ، نوجوانان و جوانان برومند ایرانی باشیم. مگر این شکوفه های امید سرزمینمان به چه گناه ناکرده ای باید این گونه در شرایط سخت به دنبال آرزو های ورزشی خود باشند و بهای سنگین سالم زیستن را در این جامعه آلوده را بپردازند.

ما می توانیم حداقل یک برنامه منسجم و به روز در مدارس کشورمان داشته باشیم. زمان اختصاص یافته به ورزش در مدارس کشور که به زنگ ورزش معروف است بسیار اندک است و این امر به دستان معلمانی با مدارک تحصیلی بسیار پائین سپرده شده است که گاها ورزشکاران قدیمی که از دانش امروزی تربیت بدنی بی اطلاع هستند را تشکیل می دهند.

کودکان ما احتیاج به نشاط و آرامش دارند. که این امر میسر نمی شود الا با برنامه ریزی کلی در وزارت آموزش و پرورش البته با هماهنگی و مساعدت سازمان تربیت بدنی . همین طور برای استعداد یابی به کارشناسان تربیت بدنی احتیاج داریم که تمام هم و غمشان تربیت این نوگل های باغ ایران زمین باشد.

البته نمی توان از تحولات خوبی که در این امر (البته ورزش همگانی) که در مدارس ابتدایی صورت گرفته به سادگی گذشت. این تحولات که شامل ورزش صبحگاهی ، تغذیه سالم، نظارت بر رژیم غذایی کودکان، ارائه بروشورهای آموزشی به کودکان و خانواده های این عزیزان و....

اما مشکل بزرگتر استعداد یابی در این سنین و در مدارس کشور است. البته مطلع هستیم که در برخی از مدارس پایتخت این امر نه به شکل حرفه ای بلکه فرمالیته انجام می گیرد.

امر خطیر استعداد یابی باید به دستان اهلش یعنی اشخاص تحصیل کرده و آشنا با مباحث روانشناختی ، تربیت بدنی نوین و یک رشته تخصصی ورزشی ،سپرد.

این گونه نباشد که شخصی با مدرک لیسانس تربیت بدنی ، خود را کارشناس همه رشته های ورزشی بداند. خیر تحصیلات آکادمی ضروری است ولی کافی نیست. این اشخاص (کارشناسان تربیت بدنی ) خود باید در یک رشته ورزشی تخصص داشته باشند. این گونه می توان تا حدی روی برنامه ریزی پیش رفت.

امید است مسئولان کشورمان بیشتر به امر ورزش به خصوص از سنین پائین توجه داشته باشند و در آینده نزدیک ایرانی آبادتر با استعدادهای بالفعل را مشاهده کنیم.

از تمامی دوستان و مسئولین دلسوز نهایت تشکر را دارم

و برایشان آرزوی سلامتی می کنم